Volg en Like ons op 

ImagePlaats van de misdaad: Paradiso te Amsterdam

Datum en tijd van handelen: 25 juni 2005, ongeveer 22.30u

Hoe was het?:

Dat Paradiso eigenlijk een kerk was, dat is eenieder weer vergeten. Er had bij de enkele bezoeker een lichtje op kunnen gaan toen er tijdens het aantreden van Patatje Metal bloed langs de muren begon te sijpelen. Doch een gemoffeld boegeroep van ingemetselde heiligen kon het metalen geweld van de Brabantse superhelden niet overstemmen.

Filmpje 

Het was de avond van het Nationale Air Guitar Contest, waarbij eenieder zo goed mogelijk mocht doen alsof hij guitaar speelde, maar zonder daadwerkelijk een guitaar vast te houden. Je komt de raarste hobbies tegen. Iedereen deed wel zijn best, maar geeneen stond eigenlijk ook maar een schijn van kans tegen de Hengelose 'Tremolo Teun'. Hij had een daadwerkelijke guitaarkoffer meegenomen en ook een daadwerkelijke plectrum, maar de rest van zijn atributen waren allemaal van lucht gemaakt. De jury kon hier wel doorheen zien en gunde Teun een retourtje Finland. Eigenlijk een enkeltje, maar dat weet Teun nog niet.

 

Image 

Nog voordat het eigenlijk zover was dat de winnaar bekend werd gemaakt, mochten Marco Borsatan en zijn Brute Metaljongens de zaal verblijden met een drie kwartier aan nederpop-glammetal, waar zij het patent op hebben. Het was daarbij ook nog eens een speciale avond omdat een gloednieuwe gitarist zijn opwachting maakt in het midden van de Metalen Maniakken van Patatje Metal.  Uw chroniqueur heeft het over niemand minder dat Hardcor Bakker. Deze rasgitarist laat zijn gitaar nooit met rust en heeft daarom intussen de "skills to make mills" ontwikkeld. Mills staat hier natuurlijk voor millions. Niet voor 'molens'. De tijd dat molenbouwers onnoemmelijk rijk werden ligt ver achter ons. Ik dwaal af. Hardcor Bakker dus, dewelke zijn guitaar laat piepen en miauwen en gillen en brullen. Dit allemaal afgekeken van een oneindige verzameling metal-DVD's met zogenaamde leermeesters, die maar heel gauw bij hun eigen leerling in de leer moeten. Zoals beloofd waren er hitsige blonde dames die in zeker en vast de neiging niet hadden kunnen onderdrukken om in hun sponsje te knijpen, maar ze deden dat vast op de wc, zodat wij niks gezien hebben.

Zoals het bij een Patatje Metalconcert betaamd werd het publiek uitzinnig en wist Marco Borsatan hen helemaal wild en uitzinnig te maken met zijn beheerste stemgeluid. Het doek viel natuurlijk veel te snel, maar een onvergetelijk avondje was het wel.Uw chroniqeur licht ook een tipje van de sluier op van de backstage area, dat een soort doolhof-catacombe was, waar je zeker niet moest verdwalen als je uit je kleedruimte kwam, want anders was je een opa van tachtig eer dat je op het podium zou staan. Hardcor wist ons te vertellen dat op één der stoelen in onze kleedruimte Slash met zijn magische achterwerk had gezeten, dus daar wou hij zitten. Daarbij nog een keur aan andere hele goede gitaristen, waar uw chroniqueur nog nooit van had gehoord, maar die hadden daar ook allemaal gezeten. Er was ook een manshoge koelkast gevuld met fris en bier en een schaaltje citroenschijfjes. En er was ook een douche en een met lampjes omlijste spiegel. Die brak natuurlijk onmiddelijk toen de Patatboeren der Metal erin probeerden te kijken.Na gedane zaken werden Patatje Metal en de Airguitarmensen eruit gebonjourd, omdat er onzalige dancemuziek ten gehore zou worden gebracht voor de rest van de avond.