De Juliet-tent op het Lowlandterrein was afgeladen met 1400 Lowlandsgangers die hadden moeten strijden om binnen te geraken. En er waren gewonden gevallen, twee bewustelozen hadden helaas het onderspit moeten delven. De rest stond er klaar voor! En zodra de gordijnen opengingen stonden zij daar: De Metalen Ruyters van den Apocalyps! Patatje Metal met hun woedende voorganger Marco Borsatan, die vanaf seconde 1 de zaal in een ferme grip hield. De lowlandgangers zongen , juichten en huilden mee met hun metalhelden.

Zij zingen wel mee, ze juichen, hun handen bewegen zich heen en weder op de gemetalliseerde klanken van de nederpopdeuntjes. Maar ... Zij zitten? Toeschouwers? Maar dit lowlandspubliek bestaat natuurlijk niet uit toe-schouwers. Zij zijn feestgangers, zij willen meedoen! Na één of twee liedjes staan zij van hun zetels op en beginnen te dansen, te rocken, hun hoofd op en neer te bewegen, kortom alles te doen wat je mag verwachten van een tot waanzin gedreven menigte. Maar het wordt nog gekker: Er wordt gecrowdsuft, een unicum in de Juliet-tent!

Zij vergapen zich aan die met leder en spikes uitgedoste halfgoden en kunnen hun ogen en oren helemaal niet geloven. Maar toch is het allemaal waar. Ze zijn daar, opgestaan vanuit hun grafstede, om op Lowlands de mythe waar te maken. En of zij die mythe dubbel en dwars waarmaken: Iedereen gaat finaal uit zijn dak!!!

En het is allemaal waarachtig, die hitsige seksdieren van Patatje Metal stampen het ene na het andere fantastische tot metaal verklonken nederpoplied te zaal in. Elke maat stuwt het enthousiasme van het publiek tot een nog hoger niveau. Het publiek is uitzinnig, de band is uitzinnig en de harten van de dames kennen vijf nieuwe kapiteins: De Patatje Metalaars!

Het is echter maar een opening van 35 minuten en die zijn na enkele momenten -zo lijkt het althans- weder voorbij. En dan moet het publiek afscheid nemen van die Brabantse super-rockers. En andersom natuurlijk. Het afscheid is onherroepelijk. Zullen we zeggen, tot ... tot volgend jaar dan maar?