Patatje Metal is altijd in voor een feestje. Toen een bange en reeds door de Patatten geïntimideerde programmeur hen kwam melden dat het niet zo druk was en dat er maar zestien kaarten waren verkocht in de voorverkoop, voegde hij er snel aan toe: 'Alsjeblieft niet slaan.' Maar slaan daar zijn ze bij Patatje Metal niet voor. Eerder tegen. Maar ook al zijn er zestien man, zij zijn toch zeker gekomen om te rocken? Rocken zullen ze! Maar het waren er minstens tien keer zoveel.

Want al is de raceboot nog zo snel Patatje Metal achterhaalt hem wel. Dat slaat eigenlijk nergens op, maar daar geef ik in ieder geval niks om. De dingen zijn toch al zo serieus tegenwoordig. Ik dwaal af, hè, jongens. Ik begin er althans mee.

Een dikke honderdvijftig man dus, die daar in die omgebouwde kerk bijeen kwamen om een tof metalfeest te vieren. Wat, hoor ik u al uitkraaien, reeds weder in een kerk? Jazeker. Wis en drie. Reeds voor een derde maal stonden de Patatjes, die onheilig vlees over de botten hebben gedrapeerd, aan de binnenkant van een kerk. En reeds talloze malen stonden zij in de dichte buurt van een kerk. Dat is toch raar. Het is alsof de duvel ermee speelt. Of God zelf. Pas op, daar Chroniqueur, je gaat te ver. En nog eens in de verkeerde richting ook.

Ik hoor u thuis al mompelen tegen uw beeldscherm, wat een hoop gelul. Gebeurde er nog iets?
Nou en of gebeurde er iets. Er gebeurde een helehoop. Marco Borsatan keek op hypnotische wijze naar de deerntjes en liet hen allemaal een slakkespoor in hun onderbroekje produceren. (Behalve dan mijn eigen zus. Gatver. Die was er ook bij, maar die keek de andere kant op. Ja zo was het. Daar riep net iemand 'Gratis bier!'' Wat in werkelijkheid niet zo was.

Slakkespoor, hè? En gingen ze ook nog in hun sponsjes knijpen?
Nou en of gingen ze nog als een stel wilden in hun sponsjes knijpen. Gewoon waar iedereen bijstond. Daarbij wisten ze niet wie ze het liefste voor hun geestesoog hielden. Was het Marco Borsatan of toch liever Rammstein Shaffy? De laarsfetisjisten wisten het wel.

En het werd nog een mooie avond met veel gejoel geklap gerock en gerollebol. Dat wat in de titel (ook wel aanhef genoemd) staat over de Dordtse jeugd knechten moet u zien als een metafoor, waarin alle aanwezige jeugdige inwoners van Dordrecht diep onder de indruk waren van Patatje Metal en wensten dat ze met hun meegingen naar huis om hen aan hun moeders voor te stellen. Maar dat gebeurde natuurlijk niet. Het bleef nog lang piepen in hun oortjes.