Volg en Like ons opĀ 

Image19 maart 2011, Van uw Chroniqueur. Pa, Tatje en de evenzovaak genoemde Metals zijn woestelingen en criminele gekken. Zij kennen geen morele wetten. Toch spenderen zij uren voor de spiegel om er zo mooi mogelijk uit te zien. Dit met het enkele doel om de tsjiks in het publiek voor zich te winnen. Ook brengen zij kilo's cocaïne mee naar een optreden met hetzelfde oogmerk. Dat klinkt allemaal heel lux, heer Chroniqueur, hoor ik u, websurfer, al zeggen. Maar het gaat door. De Patatjes vinden zich altijd in alles het beste en meestentijds zijn zij ook in alles het beste. Ook bijvoorbeeld in het bakken en koken, maar bijvoorbeeld ook in straatgevechten. Zij winnen altijd. Ik wijd uit, maar enkel en alleen omdat het gratis is. Zij beuken er als razenden op los, maar het is reuzegemakkelijk om een zielige straatrover in elkaar te beuken als je zelf een halve machine bent. Of 85% machine, zoals Dennie Antichristian. Dit terzijde. Maar Rammstein Shaffy en Het Beest waren op de betreffende avond, waar deze review over handelt, zo onder de indruk van een andere guitaarspeler, genaamd Marcel Coenen, zo onder de indruk dat ze hun gitaar nog net niet in de hoek smeten om er nooit meer op te spelen. Ze herpakten zich gelukkig en gaven een fantastische show ten beste. De Patatjes lieten een onvergetelijke indruk achter alsmede veel gebroken vrouwenharten. En lege zakken waar eerst de cocaïne in had gezeten.