Plaats van de misdaad: Campingtent

Datum en tijd van handelen: 17 juli 2004, 18:30u

Hoe was het?:

De Patatten van Metaal zijn slagers, beulen en muzikanten ineen. Zij doen de ganse dag niks anders dan bierdrinken en met hun instrumenten spelen. Dat vonden ze van Jovink en consorten genoeg reden om hen eens op te laten treden in de campingtent op de Zwarte Cross. Daar zeggen metalen doodsruiters natuurlijk geen neen tegen.

Het was een prachtige dag en in het zonnetje hielden de Patatten zich op tussen het volk. Zo konden zij nog een graantje medepikken van het crossfestijn. Ze genoten van de capriolen van zowel de mededingers in de homo/gay-klasse als de talibanklasse. De huid van de muzikanten is natuurlijk geen zon gewend en hun ogen schroeien zo uit de kassen als ze te lang in de zon staan, dus al rap gingen zij weer even in hun kistje liggen. (Er reist immer een truck mee in de Patatje Metal-karavaan met daar de onheilige grond van hun eigen begraafplaats.)

Het tijdstip van aantreden naakte. De hete zon werd bedreigd door zwaar beladen onweerswolken, maar vooralsnog bleef het bloedheet.

De Patatten traden aan. Enkele aanwezige fans wisten het al voor de eerste noten werden aangeslagen en de rest van de aanwezigen wist het erna: Hier wordt geschiedenis geschreven. Ze gingen los.  De hitsige seksgoden van Patatje Metal, de aanwezige feestgangers, de crew, iedereen. Een uur lang in de hitte van de tent, onder de leiding van de immer toornige Marco Borsatan, werden zij van hun voetzolen tot hun kruin geslagen en gegeseld door de metalen klanken die het vurige en venijnige vijftal voortbracht. Omdat zij hun gespierde en bezwete torso's en bekken hun ophitsende werk lieten doen, bleef het tranengepleng van de aanwezige dames ook niet uit, die de aanblik van de dierlijke metalgoden vanaf dat uur voor immer en eeuwig in voor hun geestesoog zien. De laatste klanken luidden een uur Patatje Metal uit. Een luid en dwingend 'We want more' kon de stagemanager echter niet meer vermurwen.

De Metalen Patatten hadden zich nog geen seconde van het podium verwijderd, of de tekenen van onheil, die immer met hen medetijgen kwamen tot een hoogtepunt. Donkerblauw, bijna zwart, was de lucht, terwijl het nog met goed fatsoen dag te noemen was. Striemende regen liep uit de wolken naar beneden op het festivalterrein en wijde omstreken. Het werd geteisterd door Onweer, bliksem, gehuil van wolven en een gezwiep van takken.

Dat hoort er allemaal bij, bij Patatje

Metaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaal!!!!!