12 augustus 2009, van uw verslaggever Het hooge Noorden, dat is voor de prinsen uit het zwoele Zuiden een pot rijden. Maar dat hebben de Patatje Metalaars graag over om hun noordlijke fans tevreden te stellen. En alsmede groupies en fans uit de rest van het land. En ach, hoe zal ik het zeggen? Het werd weer legendarisch. Midden toen het spookuur aan de gang was (voor de onwetenden: spookuur is van twaalf uur 's nachts tot 1 uur 's nachts. Maar dan ligt u, websurfer en Patatje Metalfan kostelijk te zuipen, dus dat zou u niet weten) begonnen de Patatjes met hun secuur geplande gevangenneming van de harten van de Jubbega'enaren.
Het wordt allemaal weer veel te ingewikkeld, vindt u ook niet, kostelijk zuipende websurfer?
Ik begin opnieuw.
Zondagochtend, vroeg in de... ochtend dus. Het dauw parelt op de grassprieten die de tred van de met modder bespikkelde boerenlaarzen hebben weten te ontwijken. Uit de verte klinken... Neenneenneen!
Het was een topavond. Er werd gerockt, gezweet, bier gezopen en groupies bepoteld. Chicks vielen in katzwijm, heren renden naar huis om hun eigen gitaar aan stukken te slaan, kwamen alras weerom om de rest van hun in gering aantal aanwezige hersencellen weg te zuipen. E pluribus unum. E nomine patris, et filii et spiritus sancti.
En zo staan de zaken ervoor.

fotoken: www.priscillabuijsen.nl

 

Vessem, 29 augustus 2009. Van uw verslaggever. De Patattekes, die van Metaal zijn gemaakt, zijn allen nazaten van edellieden en daarmee knotsrijk. Miljonairs. Dat wederhoudt hen er niet van op gezette tijden de gitaar om te hangen of een liedje te zingen ten overstaande van een stoer publiek. Eenieder weet: De Patatjes zijn stoerder. En rocken harder. En hoe hard de lokroep van het bier ook klinkt, de dwingende kadans van de nederpop-glammetal is prevalent.
En zo kwam het dat elke vessemenaar en zijn moeder kort na het intro als wilden stonden te headbangen. Maar wacht.. ik sla een gedeelte over. Was het immers niet de bedoeling dat er een samenzang zou plaatsvinden tussen Henk&Henk en Patatje Metal? Jawel. De Henken ragden hun set overenthousiast het publiek in. Zo enthousiast zelfs, dat Henk (de ene) zijn hand overspeelde en last van een liesbreuk kreeg. Echt waar en niet gelogen.
Dus dat feest ging niet door.
Dat maakte niks uit, zolang de groupies nog verliefd uit hun ogen kijken en de organisatoren en gemeentebestuur angstig en geschrokken, zijn de Patatjes tevreden.
Zo werd het een mooie avond, temeer doordat een plethora aan groupies backstage werd gelokt voor wie een wereld aan liefdekundige praktijken werd geopenbaard.

Someren Eind, 2 augustus 2009. Van uw Chroniqueur. Het was kwaai weer tijdens het zum schluss festival. En kaoi weer, daar houden de Patatten niet van en het publiek ook niet. Maar de weergoden houden net als iedereen die niet een stommerik is van metaal, dus tegen de tijd dat de Patatjes zich toonden, klaarde het helemaal op. De duistere wolken ontvluchtten het blauwe canvas van de tedere hemel.
Jongens, ik verdien nou al de AKO literatuurprijs, zo schoon weet ik dit onder woorden te brengen. Enfin, toen de Patatjes aantraden was alle regenleed geleden en was het droog. Wat was er niet droog? De geregelde lezer van deze website kan er al een gooi naar doen. De traanklieren van de ladies alsmede hun poentjes.
Eigenlijk is het helemaal niet gezond voor de Patattekes van Metaal om in het daglicht op te treden. Ze krijgen speciaal van de voodoo-dokter dikke zalf factor metal om zichzelve mee in te zepen, zodat zij niet daar, staande op het podium vlam vatten en opbranden. Want dat gebeurt met de ondoden. Kijken jullie nooit films?
Het was een prachtig optreden. Zij (de Patatjes) maakten de heftigste metalposes, ramden de dikste metalriffs uit de boxen en Marco Borsatan (het opperhoofd) gilde en zong alsof hij van alle poentjes van Someren Eind helemaal tot aan Eindhoven een aaneengesloten zompig moeras wilde maken. Want dat soort dingen gebeuren. Alleen geeft niemand het ooit toe.
Het was een gerock en en een gebeuk dat het een aard had. Het ging erin als koek. Maar op een gegeven moment was de koek op (hee!) en moest de metalen estafettestok overgegeven worden aan die jongens van Rattlesnake Shake.

Deurne 18 juli 2009, van uw verslaggever
De Patatjes zijn vorsten. Rock-koningen. In Deurne dachten ze een doordeweekse metalband te hebben uitgenodigd. Daar kwamen ze ras van terug!
Zodra de Patatjes verrezen op het podium werd het een ogenblik stil, terwijl men afwisselend keek naar de gestaltes die hun posities innamen op het podium en naar de donkere wolken die zich samenpakten boven de weidse Brabantse vlaktes. Wolken, die eerder paars en zwart leken dan het normale donkergrijs (of wit). Onheil en rolbliksems.
De Patatjes begonnen en meteen waren de Deurnenaren in aanbidding van de rockgiganten van eigen bodem. De explosieve en theatrale metaalbewerking was niet tegen dovemansoren gericht.
De metalgeweldenaars gaven een wedergaloze show ten beste, die de Deurnenaren nog lang zal heugen.
Maar daar was de koek niet eens mee op! Achter de coulissen ging de fun nog gewoon door en werd er ouderwets gemusiceerd met René van WC-experience op de penspiano. Voor de intimi werden onder meer een te gekke uitvoering van het kleine café aan de haven ten gehore gebracht. Malle Babbe en de Clown kwamen ook voorbij. Ondertussen zaten Bennie Rijman en de overige Patatjes naar allerhande chicks te gluren. (En wellicht te betasten, maar dit vertelt de overlevering niet. Maar ga er maar van uit.)
Het werd nog een mooie zomernacht.

Harderwijk, 12 juni 2009. Van onze verslaggever. Het heet allemaal niet voor niks Harderwijk. Ze wilden het alleen maar harder. En uiteindelijk kregen ze het hardste: Patatje Metal.
Deze wilde beesten hebben als enig doel een voltallig publiek aan hun voeten te krijgen. En lukte hen dat in Harder-wijk? Leest verder.
De Patatjes zijn een soort terreurgroep in de zin dat ze 's mans trommelvliezen terrorizeren alsmede door het feit dat zij in het algemeen de in Nederland geldende gezinsmoraal ondergraven.
Is de Chroniqueur helemaal gek geworden? Wat is dit voor een ambtenarentaal?
Ik ga verder. Waar was ik? Terreur... Oh ja: Zij zelf werden geterroriseerd door een hoop muggen van vreemde komaf. Enge rare junglebeesten die de Patatje Metal-limosine omzwermden. De Patatjes durfden bijna hun automobiel niet meer uit. U denkt zeker, persmuskieten, daar heeft hij het over. Neen neen, echte dieren. Ik dwaal af. Muggen, niet interessant.
Hitsige chicks? Waren ze er? Ja! Verdomd knappe ladies liepen er rond. Patatje Metal-stagemanager en beroepshosselaar Bennie Rijman wist er enkele mede te lokken naar backstage opdat er wederkerig liefdesonderricht kon worden gegeven.
Maar, hoor ik u zeggen, hoe was nou het concert? Suckte het, dat zou dan de eerste keer zijn, of was het grandioos? Nu, ik zal het dan maar zeggen. Het was grandioos! Ondanks het momentaan uitvallen van enkele gitaren was het een puike avond. De toon was al aardig gezet door toffe voorprogramma's, die zich na hun eigen show in afwachting en aanbidding in het publiek voegden om de kunst af te kijken bij de Patattekes.
Al spoedig na de eerste begintonen had de duivelse voorman Marco Borsatan het publiek al in zijn macht. De infernale Het Beest voegde er samen met de toverachtige Rammstein Shaffy prachtige liefdestonen aan toe, die niet mis te verstaan waren voor de aanwezige ladies, tussen wier borsten het zweet zich mengde met hun speeksel. Ik weet het, ik maak te lange zinnen voor het internet. Maar toch allemaal waargebeurd. Verder nu. De oorlogsbroers Dennie Antichristian en Grad Demön legden de de basis voor al dit onheiligs. Met bas- en drumpartijen die stonden als een onverzettelijke oorlogsbunker, waarop ook nog eens een troep olifanten was gaan zitten.
Iedereen van het publiek was in tranen. Om allerlei redenen. De ouders van knappe blondjes voornamelijk omdat zij hun dochters kwijt waren geraakt aan die door den duvel uitgezonden Patattenbende. Sterker nog, ze konden ze nergens meer vinden. Inderdaad, want die waren intussen naar backstage gelokt door de chickiesvanger van Hamelen cum annexis, de wellustige Bennie Rijman.
Dus, in het algemeen en door de bank genomen kan men zeggen: Het was fantastisch!
Foto Grad Demon: met dank aan Elsabijn van NGM .