Volg en Like ons opĀ 

Image
Marco heeft zware shag onder de oksels
De nieuwsgierige websurfer behoeft amper nog te vragen hoe het gegaan was. Toch gebeurt het en dan luidt het antwoord: Formidabel.
De Patatjes van metaal weten als geen ander de stemming op een festival te brengen. Ook als dat niet nodig is, zoals bij een superieur festival als de Dag van het Levenslied.
De immer kwaadaardige maar daarom niet minder zangvirtuoze Marco Borsatan ging de feestvarkens voor in zijn duistere meest op rijm gezette gebed, ook wel nederglammetal genoemd.

Zij die wisten wat er komen ging hadden zich al verheugd op deze smakelijk uitgedoste metalaars die hen auditieve snoep zouden geven in de vorm van met metaal overgoten golden nederoldies. 

Omdat de Patatjes maar een klein halfuurtje speeltijd hadden werd er zoveel mogelijk energie in die kleine tijdsspanne gepropt. Het vijftal werkte samen alsof er één vijfkoppig wezen op het podium stond.
In de coulissen stond Harry slinger zijn ogen te zoeken, die door ongeloof uit zijn kassen waren gerold. Daarna at hij uit frustratie zijn rode alpinopet op. Dat kon hij toch nooit overtreffen? Dat kon zeker niet. De Patatjes gaven een show ten beste waar je meerdere malen u tegen zegt. Wat zeg ik, een show waarvoor de letter u is uitgevonden. Schrijf dat maar op in je notitieblokje. Je nooitietsie-blokje. Want je zet er nooit iets in hè? (ojee ik dwaal gruwelijk af.)
De Patatjes zelf werden tot een grotere prestatie gedreven door de tietjes die voor hun ogen aan het heen en weder zwiepen waren, getorst door knappe mokkeltjes die de ganse dag al naar Pa, Tatje en de Metals aan het ...dingesen waren.

Daarna gingen die chicks uitvoerig in hun eigen en elkaars foef knijpen.
Ondertussen jatten de Patatjes al het bier uit de tent bij elkaar en smeerden hem in hun boevenwagen.